Hoest

Voor de 5de keer vannacht krijg ik een hoestbui die ik uit alle macht probeer weg te slikken om mijn echtgenoot niet weer te wekken. Het lukt net om in te houden tot beneden in de keuken, waar ik het uithoest alsof ik een stuk van m’n long mee zal weghoesten.

Werktuiglijk loop ik naar het keukeneiland om er een hoestpastille te pakken. Ik vind de strip. Op. Ik hoest verder terwijl ik het doosje erbij pak. Leeg. Ik pak mijn handtas erbij waar ik nog een paar strips had ingegooid. Allen leeg geduwd, in een haastige reflex om die ene meeting of conf call niet téveel te verstoren. Ik had nochtans net nog het gevoel dat wij voor een koninkrijk aan zieke onderdanen hoestpastilles in huis hadden, met dank aan mijn echtgenoot die na het oplopen van de griep een medicinaal overlevingspakket voor jaren in huis haalde.

Hoe lang neem ik de hoestpastilles al? Ik tel even terug en kom uit bij een meeting van meer dan 2 weken geleden waarbij ik even de steriele ruimte verliet om op de gang te staan blaffen als een jarenlange whiskey en sigarenverslaafde. De werkman die net voorbijkwam liep in een boogje om me heen. Is dat echt al zo lang geleden? Ik zink weg in de zetel. Ploffen is hier niet het juiste woord. Ik zink, verdwijn als het ware in de drijfzand-kussens van de zetel. Het voelt alsof ik hier nooit weer uit raak. Mijn spieren voelen stram, dat doen ze ook al enkele weken, besef ik nu. Het laatste greintje energie lijkt uit mijn lijf te lopen. Ik ben op. Even op als mijn pillenstrips.

1 dag later zit ik bij de dokter. Aaron speelt met zijn jele ‘bobebouwe’ kraan, terwijl de dokter me bemoedigend toelacht en ik probeer rustig mijn verhaal te vertellen. We worden hier en daar onderbroken door Aaron die nog even perse het ‘jauwe’ blokje uit de wachtkamer wil halen, en even later ook graag zijn pijntje (een schrammetje op z’n hand) wil tonen aan de dokter. Voor Aaron is mama liefst ‘niet ziek, mama’ of als mama toch ziek is, moet een knuffel en een aai over mijn bol ‘aai mama’ volstaan om er weer tegen te kunnen en met gummibotten en parka de regen in te trekken om in plasjes te staan springen.

De dokter beveelt me om de drie volgende dagen rust te nemen. Ik krijg ook nog een puffertje mee tegen de hoest, die eigenlijk een soort van tijdelijke astma is door het lange aanslepen van de luchtwegeninfectie. Bij het naar buiten gaan maant de dokter me nog eens aan om échte rust te nemen. Kindje naar de onthaalmoeder, en jij gaat bijslapen en rust nemen.

Twee dagen later zit ik op de zetel. Het is 10u30. Ik heb al twee wasmachines laten draaien, de afwas gedaan, de bedden opgemaakt, de kamers verlucht, het speelgoed in de living opgeruimd, de post uitgehaald, mijn werkmail snel doorgenomen, de belangrijkste mails beantwoord en de PMD zak nog snel buitengezet. Ik kijk naar buiten, het waait en regent. Het is geen weer om een kat door te jagen. Ik moet niet naar de winkel, ik moet rusten. Ik moet dat fout afgeleverd pakketje nu niet retourneren, ik moet rusten. Ik moet niet nog snel een kappersafspraak voor Aaron boeken, ik moet de to do lijstjes in mijn hoofd on hold zetten.

Ik haal een kop thee en een dekentje, steek de gashaard aan en nestel me in een warme cocon op de zetel. Wat is dat, eens ‘echt rusten’…? Hoe laad ik mijn Kaat-batterijtjes weer op tot het gebruikelijke niveau?

De nieuwe laptop ligt uitnodigend te blinken op de tafel. Ik klap hem open en staar eerst een tijdje naar een blanco blad. Dan begin ik te schrijven. De woorden vloeien eruit. Wat heerlijk om tijd te hebben daarvoor. Schrijven is me-time. Mijn gedachten de vrije loop laten. Ik knik goedkeurend naar de woorden die vlot op het papier verschijnen. Ze zijn niet perfect. Maar het is goed zo. Ze zijn waar. 

Ik sluit af en ga nog op zoek naar een goeie film waar ik niet te veel over moet nadenken. Zo eentje met een plot dat ik eigenlijk al uit het hoofd ken maar dat in mijn geval meestal ook verborgen zit onder een stoffig laagje andere informatie. En liefst zo eentje met een goeie huilbui aan het einde. Heerlijk. Ook even helemaal leeglopen, is opladen.