Wat is dat, “moederen”?

Oh wat vind ik het fijn als we op woensdag niet te vaak op de klok moeten kijken, we samen nieuwe lego-creaties bedenken, samen een beetje luieren in de zetel of zelfs wanneer ik tegen wil en dank aan trampoline voor gevorderden doe in de tuin… want als beloning krijg ik de grootste glimlach en mooiste fonkeloogjes terug van jou.

En oh wat vind ik het fijn om je donderdagochtend weer proper gewassen (die tandpasta-strepen op je T-shirt tellen niet) en nét op tijd aan de schoolpoort weer af te leveren in de goede handen van jouw top-juf en enthousiaste vriendjes, waarna ik net op tijd (of net te laat) op de trein of in een Zoom call spring.

In het eerste geval zorg ik voor een rustpuntje in de week … voor jou, en voor mij, omdat de kinderjaren echt wel te snel voorbijvliegen en ik de tijd soms even wil stoppen. Omdat jij zo graag gewoon thuis bent en nog altijd de leeftijd hebt waarop mama jouw heldin is.

In het tweede geval zorg ik ervoor dat die brooddoos van jou elke dag gevuld is met wat lekkers en gezond, ik een nieuwe kan kopen als de oude naar een hint van gefermenteerde haring begint te ruiken, en mijn algemeen welzijn op peil blijft door de broodnodige creatieve prikkels en volwassen conversaties (Beter voor IEDEREEN in huis, geloof me!).

In beide gevallen ben ik aan het “moederen”. 

Denk ik. 

Want wat is dat: “moederen”?

In een update van De Standaard van 31/03 op Instagram werd de huidige “onkunde om te moederen” door vrouwen die “vluchten in het werk” gekoppeld aan het feit dat vrouwen als baby zelf te vroeg in kinderopvang zouden zijn geplaatst…

Ik verslikte me toch even in de half opgegeten boterham van mijn zoontje die ik net onbewust aan het oppeuzelen was.

Waar halen deze ‘experten’ het lef om het begrip ‘moederen’ zo onzorgvuldig in de mond te nemen. Wat is ‘moederen’ eigenlijk? En kan een werkende vrouw dat dan niet, ‘moederen’?

Laten we eerst even realistisch zijn: sommige mama’s willen misschien wel heel graag meer thuis zijn. Maar het is voor de meeste gezinnen financieel onmogelijk om deze keuze te maken.

Het is ook ronduit kwetsend en schadelijk (voor beide partijen) dat de mannen volledig uit dit verhaal werden gelaten. De band tussen moeder en kind, zeker in het eerste jaar, is uiteraard vanzelfsprekend en cruciaal. Maar mannen kunnen zoveel verschil maken zowel in het welzijn van het kindje als de mama, door een aanwezige en helpende papa te zijn. Die papa’s vandaag de dag, kan je dat geloven, die willen dat ook nog eens zelf ! 

En laten we niet vergeten dat kinderen ook extreem fier kunnen zijn op wat hun ‘werkende’ moeders presteren. Zelf keek ik ontzettend op naar de mooie dingen die mijn eigen moeder (van 5 kinderen!) in haar leven op werkvlak presteerde. Ik deed niets liever dan luisteren naar haar verhalen en ging in schoolvakanties vaak gewoon mee. Ik groeide erdoor op als meisje met zelfvertrouwen en zin in de toekomst.

Het is helemaal correct dat de eerste levensjaren OH ZO belangrijk zijn! … En het is ook zo dat vele ouders worstelen om de juiste balans te vinden tussen werk- en gezinstijd. Niet elk gezin heeft daarbij hulp van grootouders of andere naasten waar zij elke week op kunnen rekenen. De werk-gezin puzzel is een complexe maar ook unieke puzzel die moet gelegd.

Laat ons dus vooral zoeken naar oplossingen om moeders en vaders zo goed mogelijk te hélpen in het vinden van die balans. We zouden kunnen beginnen met respect hebben voor elke keuze, zonder vooringenomheid, én… met alle respect voor alle geweldige papa’s out there… nog meer waarderen hoe vrouwen, vaak onzichtbaar, bérgen verzetten, zowel thuis als op de werkvloer.

Want met het schaamteloze ‘shamen’ van werkende moeders in dit artikel draaien we de klok niet alleen enkele jaren terug, maar bezorgen we een hele hoop hard werkende moeders (thuis én op de werkvloer) een veeg uit de pan die ze niet zagen aankomen en allerminst verdienden.

What a shame.