Spuitwater

`Kom jongen, gedaan met spelen, nu is het echt tijd om te slapen.’ Twee guitige oogjes kijken naar me op terwijl 2 kleine beentjes zich klaar maken om ervandoor te gaan. Ik ben sneller, grabbel hem nog net vast. Door het tegenstribbelen komt hij als een surfplank tegen me aan te liggen. Ik geef niet op, voel hoe hij na enkele laatste stampen in het luchtledige toch begint te verslappen terwijl ik hem zelf naar zijn beertjes  op de zetel laat reiken (twee, één om tegen elke wang te leggen straks).

We gaan de trap op – we weten allebei wat er nu komt: pampertje verversen, slaapzakje aan, nog even op het grote bed bij mama knuffelen en dan naar het eigen kamertje waar hij eerst nog naar “spuitwater” zal vragen. Ik heb namelijk een kind dat in zijn kamer steeds last krijgt van acute uitdrogingsverschijnselen. Nochthans wordt de peuterkamer met vlijt gereinigd (ik heb een zeer efficiënte poetshulp) en elke dag verlucht. 15 minuten ’s morgens en 15 minuten s’avonds, zoals voorgeschreven. Neen, aan mijn controle op een efficiënte verluchting van het huis kan dat telkens weer spontaan uitdrogend keeltje niet liggen.

Ik maakte de fout eenmalig positief op het onschuldige verzoek ‘ikke moet djinke’ in te gaan. Het arme kind had dorst, dacht ik. Sinds dat moment staat gebeiteld in steen dat hij spuitwater moet drinken voor hij kan slapen. Daar kunnen 3 extra tutten in de kleurtjes die hij die dag verkiest niets aan verhelpen. En hij zou wel gek zijn om naar iets banaals als “gewoon” water te vragen. Sinds hij het parelende godendrankje proefde, wil de kleine koning geen gewoon water meer – spuitwater is het enige dat de koninklijke kelk nog mag vullen. Terwijl ik naar beneden loop krijg ik ook nog het order om zeker ‘die jele’ beker te pakken. Aiai sir.

Ik krijg hem in bed, ik doe een beetje gek alsof ik het juiste melodietje op zijn nachtlampje niet kan vinden, hij giert het uit ook al doe ik dit voor de honderdste keer. Voor een peuter-publiek zou ik grof geld kunnen verdienen met mijn dolkomische one-woman-show. We zingen samen het melodietje mee. Ik zie z’n oogjes al wat wegdraaien. Dan zegt hij zachtjes ‘Deurtje toe mama. Mama weg.’ Ik mag beschikken. De koning slaapt.

Het is stil in huis. De kat ligt beneden te soezen. In deze volgende 2 uurtjes heeft niemand me nodig. Wat ga ik doen met deze kostbare tijd? Na een volle 1O minuten keuzestress over wat het fijnste zou zijn (Alle artikels in de krant eens lezen! Mijn boek proberen uitlezen! Dr. Phil kijken!) en een extra 5 minuten over wat het efficiëntste zou zijn (het eten al voorbereiden! Nog een wasje insteken! De zwarte stift van de keukentafel proberen wassen!) ben ik doodop en besluit voor het dutje te gaan. Zo eentje zonder wekker, waaruit je een beetje verdwaasd wakker wordt en moet herinnerd worden dat het midden in de dag is. Wel, wie maak ik iets wijs, ik bedoel zo eentje waaruit die kleine jongen me straks wakker roept met het volume van een veldmaarschalk die zijn troepen ten strijde aanvuurt. Ik trek mijn favoriete jogging broek aan en een comfy T-shirt. In bed krijg ik meteen een hoestbui. De lucht voelt wat droog hier. Kan er iemand mij een glaasje spuitwater brengen?